ساختار شناسی ابزارکشاورزی و دام پروری در شاهنامه

از شاهنامه می توان به عنوان شاهکار ادبی بی همتا و گنجینه ی ملی زبان پارسی نام برد. گنجینه ی هنری فردوسی میراث غنی و باستانی زبان پارسی را دردل خود جای داده و همواره مورد استقبال ادبای جهان بوده است . این مقاله با رویکردی نوگرایانه، به ساختارشناسی برخی از ابزارهای کشاورزی و دام پروری پرداخته و می کوشد ریشه و کاربرد این واژگان رادر گویش ها و لهجه های مختلف فارسی بشناساند. شناساندن ساختار واژه ها، نشان دهنده ی غنای لغوی عظیم شاهنامه است. این پژوهش از اصول حرف نویسی/آوانویسی بین المللی بهره گرفته است. نام ابزارهایی که در این پژوهش بررسی شده اند، عبارت اند از: بیل، اره، داس، گراز، کلنگ، ماله, جناغ، زین، کوهه، پالان، نمدزین، زین پوش، سپار، یوغ، زنگوله و لگام. این پژوهش ساختار شناختی به این نتیجه رسید که نام بردن از ابزارهای کشاورزی و دام پروری در شاهنامه، حاکی از کاربرد حیاتی آنها در زندگی و فرهنگ مردم آن دوران است

Keywords:

شاهنامه , ابزار کشاورزی و دام پروری , ریشه , واژه