بازتاب ادیان ایران باستان در شعر شفیعی کدکنی

شفیعی در سروده های خود هم به ادیان ایران باستان و هم فرهنگ اسلامی نظر دارد؛ آبشخور بسیاری از اشعار و بخصوص تحقیقات و تصحیحات او میراث عظیم اسلامی است که شدیدا به آن علاقه مند است، از سویی دیگر همانند اخوان با نگاهی به ادیان کهن ایران، زردشت و مزدک ومانی را پیامبران شکوه ایران می داند و لحن ستایشگرانه او حاکی از علاقه او به این ادیان است. کفه ترازوی تفکر دینی او در هر دو سوی آن یعنی فرهنگ اسلامی و ادیان باستان، سنگین است اما کفه اسلامی آن بر کفه دیگر می چربد. دلبستگی شفیعی به ادیان پیش از اسلام بیشتر از آنکه اعتقادی باشد، در پیوند با میهن دوستی و علاقه او به فرهنگ ایرانی قابل بررسی است؛ از این رو زردشت و مزدک و مانی در کنار عناصر فرهنگی دیگری نظیر جمشید و جام جم و سیاووش و رستم و نیشابور و بلخ و بخارا مطرحند