بررسی و تحلیل انسان گرایی و کارکرد های آن در اشعار احمد شاملو و محمدرضا شفیعی کدکنی

یکی ازمهم ترین ویژگی های شعر معاصر ، قرارگرفتن تصویرجدیدی ازانسان درکانون توجه شاعران و نویسندگان است که با انسان دوستی مرسوم ومتعارف شعرفارسی در دو وجه مذهبی وعرفانی آنها تفاوت بنیادین دارد.دراین مقاله وجوه گوناگون حضور انسان درشعر دو شاعرمعاصرفارسی ( احمدشاملو ومحمدرضا شفیعی کدکنی) با روش توصیفی تحلیلی، درابعاد فلسفی، اجتماعی و غنایی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و نتیجه نشان می دهد که این دو علی رغم معاصر بودن و برخورداری از آبشخور مکاتب و مفاهیم دنیای جدید، به دلیل گرایشهای فکری عرفانی شفیعی کدکنی و گرایش های آوانگارد شاملو، در تلقی خود نسبت به انسان دارای وجوه اختلاف شایان توجهی هستند.

Keywords:

انسان گرایی , شاملو , شفیعی کدکنی , شعرمعاصرفارسی