جایگاه وطن و آزادی در شعر شاعران عصر مشروطه

زبان شعر، زبان مردم است و شاعر از بین مردم است و احساس و اندیشه خود را از طریق شعر که متاثر از واقعیت هاست بیان میکند. شعر همانند سایر پدیده های اجتماعی، از تحولات سیاسی تاثیر می پذیرد و میتواند موضوعات سیاسی را که مربوط به روابط قدرت و حاکمیت در سطح جامعه هستند را بیان کند. اشعار سیاسی اغلب در دوره هایی که تحولات مهم سیاسی رخ میدهند گسترش پیدا می کنند. انقلاب مشروطه جامعه ایران را دستخوش تحولی عمیق نمود و باعث ایجاد تحولات گوناگون درعرصه های متفاوت شد. انعکاس این تحولات را می توان در شعر مشروطه ملاحظه کرد. در این پژوهش به بررسی دو مضمون وطن و آزادی در اشعار شش تن از شاعران مردمی این دوره یعنی ملک الشعرا بهار، فرخی یزدی، ادیب الممالک فراهانی، عارف قزوینی، میرزاده عشقی و ایرج میرزا پرداخته شده است. در شعر شعرای معروف دوره مشروطیت، مفهوم وطن بازتاب گسترده ای دارد و به عنوان مقدسترین آرمان به شمار میرود و مدح شاه، امیر و وزیر جای خود را به موضوع وطن و آزادی داده است و یک وجه مشترک در آنها دیده می شود و آن علاقه به اعتلای میهن بدون حضور بیگانه و در قالب مملکتی آزاد است. همچنین اشعار شاعران این دوره از فضای عصر آزادی و مشروطه خواهی و ارزش ها و آرمان های آن دوره تاثیر پذیرفته است و با فعالیتی پیگیر به اشاعه افکار و ارزشهای آزادی خواهانه دست زدند و از این طریق سعی نمودند تفکر مردم ایران را دستخوش تحول سازند.

Keywords:

میهن , آزادی , مشروطه , شعر