آثار حاد دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر نیم رخ چربی در زنان مبتلا به پیش-پرفشارخونی

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه آثار حاد دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر نیمرخ چربی در زنان مبتلا به پیش پرفشارخونی SBP=120-139) و (DBP=80-89 بود. آزمودنیهای این پژوهش شامل 12 زن مبتلا به پیشپرفشارخونی (سن: 25/83 5/2 و(BMI= 24/9 1/5، بدون سابقه فعالیت ورزشی و بدون ابتلا به هرگونه بیماری حاد قلبی عروقی بودند. هر یک از آزمودنیها در سه شرایط مختلف (شامل: روز کنترل، تمرین هوازی تداومی و تمرین هوازی تناوبی) مورد مطالعه قرار گرفتند. تمرین هوازی تداومی شامل 45 دقیقه دویدن با شدت 65 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب بر روی تریدمیل بود و در تمرین هوازی تناوبی 4 دوره 4 دقیقه ای دویدن با شدت 90 تا 95 در حداکثر ضربان قلب و4 دقیقه استراحت فعال به صورت راه رفتن در بین مراحل، انجام شد. به منظور سنجش مقادیر نیمرخ چربی قبل و 60 دقیقه بعد از فعالیت و در زمانهای مشابه در روز کنترل از آزمودنیها خون گیری به عمل آمد. پس از مشخص شدن توزیع طبیعی داده ها، آزمونهای آنالیز واریانس با اندازه گیریهای تکراری، t مستقل و t زوجی در سطح معناداری p 0/05 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شدند . نتایج پژوهش نشان داد که در مورد متغیرهای TG، TC و LDL-C اثر زمان ، اثر متقابل و اثر گروه معنی دار نبود ودر مورد متغیر HDL-C اثر زمان و اثر متقابل معنیدار بود اما اثر گروه بر HDL-C معنی دار نبود. تمرین هوازی تداومی اثر معنیداری بر HDL-C و LDL-C داشت ولی بر TG و TC اثر معنی داری نداشت. تمرین هوازی تناوبی بر TG، TC و LDL-C اثر معنیداری نداشت و تنها موجب افزایش معنیدار HDL-C شد. در روز کنترل هیچ یک از متغیرها تغییر معنیداری نداشتند. با توجه به این نتایج، احتمالا تمرین هوازی تداومی نسبت به تمرین هوازی تناوبی کارایی بهتری برای تنظیم نیمرخ چربی در زنان پیش پرفشارخون دارد.

Keywords:

تمرین هوازی تداومی , تمرین هوازی تناوبی , پیش پرفشارخونی , نیمرخ چربی