ارزیابی تاثیر مواد افزودنی بر مقاومت بتن با مصالح بومی شیراز

مطالعه و تحقیق روزافزون در مورد مواد تشکیل دهنده سازه های بتنی، باعث دستیابی به مصالحی شده، که استفاده از آنها توانسته است، اثرات شگرفی در تولید بتن بگذارد. در چند سال گذشته در زمینه علم مصالح و مواد افزودنی به بتن مطالعات بسیار گسترده ای در کشورهایی که دارای تکنولوژی هستند، انجام شده است. امروزه علاوه بر مواد متشکله اصلی بتن، یعنی سنگدانه، سیمان و آب، اغلب از مواد دیگری در بتن استفاده می شود که مواد افزودنی در بتن نامیده می شوند. یکی از مواد افزودنی مجاز برای بتن با مقاومت بالا، ماده افزودنی ژل میکروسیلیس با ترکیب فوق روان کننده بر پایه کربوکسیلات اتر می باشد. کاربرد این مواد در بتن می تواند باعث افزایش مقاومت های فشاری، و کاهش نفوذپذیری گردد. در این رساله تلاش بر این بوده که، تاثیر میزان این مواد در بتن و خواص مکانیکی آن مانند مقاومت های فشاری بتن و پیدا کردن درصد مناسب سیمان ، آب و سنگدانه هم از نظر فنی و هم از نظر اقتصادی، با استفاده از مصالح بومی شیراز در کارگاه ها بیان شود. که برای اینکار بر روی نمونه های ساخته شده بتن آزمایشهایی انجام داده شد و تاثیر مواد افزودنی قبل و بعد از اضافه کردن بر روی نمونه های مکعبی 7، 28، 42 و 90 روزه و همچنین میزان درصد وزن سیمان، آب و سنگدانه ها در طرح اختلاط مورد بررسی قرار گرفت. از ارقام و نمودارها می توان به این نتیجه رسید که با اضافه کردن ماده افزودنی پلی کربوکسیلات اتر به بتن رشد مقاومت در سنین 42 و 90 روزه مشاهده شد و با اضافه کردن ماده افزودنی با یک نسبت مشخص به بتن، رشد معکوس در بازه زمانی مذکور برطرف شده است. در واقع علت کاهش مقاومت تاثیر دو فاز C3Sو C2S سیمان استفاده شده بوده که C3S بر کسب مقاومت طی 4 هفته اول و C2S در مقاومت بعد از آن تاثیر می گذارند که پس از یک سال این دو ترکیب متناسب با جرمشان تقریبا به یک میزان بر مقاومت سیمان هیدراته شده تاثیر می گذارند.

Keywords:

مقاومت فشاری , مصالح بومی شیراز , سیمان , کربوکسیلات , ژل میکروسیلیس , بتن