فاطمه خلیجیان - دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران و مدرس دانشگاه

مطبوعات و رسانه با تکیه بر اصل آزادی بیان ناگزیر به ارایه تحلیل ها، گزارش ها، نقدها و گفتگوها و انتقال اندیشه ها می باشند. اینمقاله می کوشد تا به این سیوال پاسخ دهدکه چرا قواعد عمومی مسیولیت مدنی در الزام عامل مقصر به جبران زیان مطبوعاتی (مادی و معنوی) در قوانین ایران، توجه لازم برخوردار نیست همچنین چرادر رسیدگی به پرونده های مطبوعاتی ،نقش هییتمنصفه بعنوان نماینده جامعه در ارزیابی میزان خسارت موثر نیست اهمیت این پژوهش از آنجایی است که رسانه ها انعکاس دهندهدیدگاه جامعه هستند و بر دولتمردان نظارت دارند و به همین دلیل به نگهبانان جامعه شهرت گرفته اند. لیکن هییت منصفه نیزبانظارت خود می توانند آزادی بیان را تقویت نماید و در جامعه ای که آزادی بیان وجود داشته باشد، آن جامعه به سمت تعالی وپیشرفت قدم برمی دارد. روش به کار گرفته شده در این اثر جهت نایل شدن به مقصود اصلی روش تحلیلی و توصیفی می باشد کهبا تحلیل چندین نظریه مطروحه در این زمینه و تدقین مختصری در آنها، نگارنده سعی کرده آسیب ها و چالش های پیش روی اعضایمطبوعات رابیان نمایند.در نتیجه با فرض تقصیر مطلق برای مدیر مسیول، بطور صریح مشخص نیست که دامنه مسیولیت مدنیوی در جبران خسارت تا چه حد است. در بحث جبران خسارت معنوی نیز برخی از قضات به دلیل عدم انطباق آن با موازین شرعیاز دادن حکم امتناع می نمایند. در پایان نیز باید اذعان داشت که نقش هییت منصفه در دعاوی مطبوعاتی، صرفا بعنوان یک ناظردر رسیدگی و استماع دعوا است.

مطبوعات، مسیولیت مدنی، جبران خسارت، هییت منصفه، قانون مطبوعات