امنیت مداری در رویکرد سیاست خارجی امام خمینی (ع)

سیاست خارجى از بزر گ ترین ابزارهاى تامین یکپارچگى ارضى، امنیت سرزمینى، وجهه و اعتبار بین المللى و پیشبرد اهداف و برنامه هاى ملى در زمینه هاى سیاسى،اقتصادى و فرهنگى است. آنچه در سیاست خارجى کارآمد مورد نیاز است، صرفا مجموع هاى از ویژگی ها نیست بلکه به جاى آن، به موازن هاى حساس بین واقع گرایىو تحلیل، انعطاف و پابرجایى صلاحیت و میانه روى و سرانجام، تداوم و تغییر معطوف به هدفی ارزشمند، چون حفظ امنیت یک کشور نیاز است. با پیروزى انقلاب اسلامى، چرخشی آشکار در سیاست خارجى ایران رخ داد؛ چه آنکه شالوده سیاست خارجى در اسلام، بر قواعد الزا مآور حقوقى در فقه استوار است و در فقه سیاسى اسلام، اصلى به نام حفظ دارالسلام حاکم است که اصول دیگر در پرتو آن رنگ مى گیرد. حضرت امام( ره) متاثر از چنین رویکردی، هرچند نقش قواى نظامى و انتظامى در استمرار استقلال سیاسى، اجتماعى، اقتصادى و امنیت کشور در برابر بیگانگان را نفی نمی فرمود، هدف اصلى سیاست خارجى ایران از بدو استقرار جمهوری اسلامی را تبلیغ و گسترش اسلام انقلابى در راستای تامین امنیت دارالاسلام می دانست. بنا به برداشت امام( ره) ، نه تنها امنیت مردم مسلمان و امنیت کشور و امنیت حکومت جمهورى اسلامى ایران از هم جدا نیست بلکه مرتبط با امنیت و منافع دیگر مسلمانان جهان نیز است. بنا بر این دیدگاه، همانند تفسیر اسلام، مفهوم امت جایگزین مفهوم ملت می گردد و امنیت ایران به نفی سبیل مبنای تامین امنیت ملی ایران به عنوان تابعی از امنیت جهان اسلام مورد تاکید بنیان گذار جمهوری اسلامی قرار می گیرد.

Keywords:

دارالاسلام , امنیت , اصل دعوت , ایران , سیاست خارجی , تولا و تبرا , امام خمینی(ر ه)