پگاه خدیش - استادیار موسسه لغتنامه دهخدا و مرکز بین المللی آموزش زبان فارسی

افسانه های سحر آمیز یا افسانه های پریان از برجسته ترین انواع ادبیات شفاهی به شمار می آیند. این افسانه های که در فهرست جهانی طبقه بندی قصه های عامیانه آرنه - تامسون - اوته با شماره های 300 تا 769 مشخص شده اند، یادگار زمانی هستند که در ذهن انسان نخستین، هر شی ء و پدیده ای قدرتی جادویی و ماوراء طبیعی داشت و از نیروی محدود انسان فراتر بود. آدمی باور داشت که هر گاه گرفتار مشکلی شود، نیروهای جادویی به یاری اش می آیند از خطر و گرفتاری نجاتش می دهند. از تحلیل محتوایی افسانه های سحر آمیز می توان به بسیاری از بن مایه های کهن در اندیشه انسان نخستین، از قبیل جاندار پنداری و شخصیت بخشی به اشیا، توانایی سخن گفتن با گیاهان و حیوانات، مسخ شدن و پی برد

افسانه های عامیانه، عوامل و ابزار جادویی، باورهای کهن