بررسی استعاره هستی شناختی در کار آواهای خراسان جنوبی

در این پژوهش، استعاره های هستی شناختی در کار آواهای خراسان جنوبی در دو بخش انسان به مثابه حوزه مبدا و غیر انسان به مثابه حوزه مبدا بررسی می شوند. اهمیت مقاله حاضر از این نظر است که اغلب پژوهش های انجام شده در زمینه کارآوا، پژوهش هایی مردم شناسانه و در جهت معرفی فرهنگ ملی۔ محلی و با تاکید بر جنبه موسیقیایی بوده است و در هیچ کدام، با نگاه زبان شناختی و به طور خاص از منظر این مقاله به مقوله کارآوا پرداخته نشده است. ضرورت انجام این تحقیق این است که با گذر از نسل گذشته و رشد روز افزون فناوری دیری نخواهد پایید که مسایل مربوط به کار سهم کمتری در فکر و ذهن افراد داشته باشد و این بخش از فرهنگ عامه به فراموشی سپرده شود. بنابراین لازم است این فرهنگ شفاهی و غنی معرفی و ثبت شود. داده های پژوهش حاضر از طریق بررسی منابع کتابخانه ای موجود در زمینه فرهنگ خراسان جنوبی و نیز مراجعه حضوری به روستاهایی در استان خراسان جنوبی به دست آمده است. هدف مقاله حاضر این است که با توجه به ادعای نظریه لیکاف و جانسون درباره استعاره که آن را امری ذهنی می دانند و نه زبانی، نشان دهد که چگونه این تصویرسازی های ذهنی در آواهای روستایی برخاسته از تجربه های عینی روستاییان است.

Keywords:

کارآوا , خراسان جنوبی , استعاره هستی شناختی