رحیم سرخی - زبان و ادبیات عرب، دانشکده الهیات، دانشگاه شهید چمران اهواز، ایران

حبسیه ها اشعاری هستند که عمق نفرت و شدت انزجار شاعران را از حاکمان جور همچنین تاثرات خاص جسمی و روحی این شاعارن را از محیط زندان نشان می دهند؛ به عبارت دیگر حبسیه، ناله و فریاد انسانی مظلوم و ستمدیده است که در سیاه چاله های محصور در میله های آهنی محبوس شده اند. در ادبیات فارسی و عربی به دلیل نقاط اشتراک فرهنگی، سیاسی، حاکم بر جامعه آنها، شاعران بسیاری برای مبارزه با ظلم و ابراز و بیزاری از حاکمان وقت به پا خاسته اند و برای دفاع از حقوق ملت خویش غم نامه های زیادی از درون و در میان تاریکی های سیاه شب زندان سر داده اند که همگی ناشی از تاثیر این فضای سیاه بر روح و جان این شاعران است. وصف سیاهی شب، درد ناشی از فراق دوستان، دعوت به مبارزه، یاد خوش ایام گذشته، هجو جاسوسان وقت از مهمترین درون مایه های این اشعار به شمار می روند. در ادبیات فارسی و عربی، فرخی یزدی، خاقانی، شروانی، ملک الشعرای بهار، مسعود سعد، معین بسیسو، عددی بن زید، صافی النجفی، محمود درویش از مهمترین شاعران حبسیه سرا به شمار می روند.

حبسیات، ادبیات فارسی و عربی، زندان