محمدرضا سالک بافقی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه یزد، یزد، ایران
محمدمهدی خبیری - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه یزد، یزد، ایران

مقاومت لغزندگی بر اساس تعریف به معنای نیروی بازدارنده و مقاومی است که توسط اندرکنش بین روسازی و چرخ قفل شده ایجاد می شود. مخلوط های با استخوان بندی سنگدانه ای ( SMA )، مخلوط های آسفالتی گرمی می باشند که به دلیل وجود درصد بیشتری از مصالح سنگی درشت دانه مقاومت بالایی در برابر لغزندگی دارند. با توجه به اهمیت استفاده از مخلوط های SMA به عنوان یک لایه ی رویه مقاوم در برابر بار و لغزندگی و توجه خاصی که اخیرا در کشورمان برای استفاده از این نوع مخلوط ها صورت گرفته است، در این تحقیق به منظور ارزیابی مقاومت لغزندگی این نوع از مخلوط ها، تاثیر پارامترهای مختلف خصوصیات مخلوط های آسفالتی، از قبیل میزان قیر، نوع مصالح، دانه بندی و حداکثر اندازه اسمی مصالح ( NMAS ) و شکل مصالح سنگی درشت دانه بر مقاومت لغزندگی مخلوط های آسفالتی SMA مورد بررسی قرارگرفت. اثر بافت ریز نمونه های آسفالتی به کمک دستگاه پاندول انگلیسی و بافت درشت نمونه های آسفالتی به روش پخش ماسه انجام پذیرفت. در ساخت نمونه های آسفالتی SMA از چهار نوع مصالح آهکی، سیلیسی، سرباره فولاد و سنگدانه بازیافتی از روسازی های آسفالتی و یک نوع قیر ( 70 / 60 ) به همراه الیاف پشم سنگ استفاده شد. مخلوط های SMA دارای چهار نوع دانه بندی با حداکثر اندازه اسمی مصالح 19 ، 5 / 12 ، 5 / 9 و 75 / 4 میلیمتر بودند. روش طراحی مخلوط های SMA بر اساس روش ارایه شده در استانداردهای بین المللی انجام گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مصالح سرباره از لحاظ مقاومت لغزندگی عملکرد بهتری نسبت به مصالح سنگی دیگر دارد و همچنین مقاومت لغزندگی نمونه های آسفالتی SMA رابطه مستقیمی با افزایش مقدار حداکثر اندازه اسمی سنگدانه ها دارند و دیگر اینکه سنگدانه های مکعبی از مقاومت لغزندگی بیشتری به اندازه 5 تا 10 درصد نسبت به سنگدانه های سوزنی و پولکی برخوردار می باشند.

مقاومت لغزندگی، مخلوط آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای ( SMA )، پاندول انگلیسی، اندازه اسمی مصالح ( NMAS )، شکل مصالح سنگی