مهناز حسنی - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قایم شهر
داریوش کاظمی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمان

نوستالژی از اصطلاحاتی است که از علم روانشناسی وارد عرصه ادبیات شده و به صورت شکوه، شکایت یا حسرت و اندوه، به نوعی در آثار تمامی نویسندگان و شاعران بروز پیدا کرده است. شکوه یکی از موضوعات برجسته ای است که بخش قابل ملاحظه ای از شعر فارسی را به خود اختصاص داده است و وسیله ابراز موضوعاتی است که گاه آنها را نمی توان مستقیم بیان کرد، ولی شاعر با شعر خود که زبان گویای اندیشه اوست آن ها را بیان می کند. به یقین هر شاعری تحت تاثیر مسایل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و مذهبی زمان خود شکواییه هایی را بیان می کند. جستار پیش رو، بر آن است تا به بررسی این پدیده روانی در دیوان وصال شیرازی بپردازد. این پژوهش نشان از آن دارد که اوضاع نابسامان سیاسی و اجتماعی روزگار شاعر، انحطاط هنر و ادب ایرانی، فقر و تنگ دستی، عدم توجه به شاعر و بیماری وی باعث شده است که این شاعر با حسرت و نگاهی شکوه آمیز از آن روزگاران یاد کنند.

نوستالژی، شکواییه، وصال شیرازی، دیوان