الناز مرتاض مهربانی - کارشناس ارشد معماری منظر، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران
سیدامیر منصوری - دکتری مطالعات شهری با گرایش معماری منظر، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران
شهره جوادی - دکتری تاریخ هنر، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران

بیان مسیله : تفکرات مدرنیستی و جزءنگر در دهه های گذشته سبب شده تا شهر به مثابه موجودی زنده، شادابی و سرزندگیخود را از دست داده و خیابان، رکن اصلی تشکیل دهنده چارچوب و ساختار اصلی فرم شهرها و مقصد و تفرجگاه مردمقبل از این دوره، به مسیری ترافیکی سرشار از دود تنزل یابد. کلانشهر تهران از این قاعده مستثنی نبوده و نگاه کالبدی ودوقطبی (دوآلیسم دکارتی) باعث عدم ایجاد حس مکان و در نتیجه عدم شکل گیری فضاهای جمعی سرزنده شده است.متاسفانه در شهرسازی امروز به مقوله مکان یا اصلا توجه نمی شود یا اگر بخواهد مد نظر قرار گیرد، تنها به مثابه ابژه ایصرف به آن نگاه می کند؛ ابژه برای سوژ های که در مقابل آن است، نه همراه آن.هدف : مطالعه حاضر با رویکردی منظرین و راهبردی کیفی- استنتاجی و از مورد پژوهی خیابان ولیعصر با هویت تاریخی وخاطره جمعی پررنگ در بین مردم قصد در تبیین مولفه های سرزندگی و رابطه آن با حس مکان در خیابان ولیعصر دارد.روش تحقیق : درگردآوری داده های پژوهش از تکنیک نقشه برداری رفتاری و پرسشنامه در باب تدقیق رابطه کیفیت فضایی،معنایی و حس مکان خیابان ولیعصر و میزان سرزندگی و از فرمول آزمون فریدمن و نرم افزار SPSS برای وزن دهی بهمولفه های ایجاد سرزندگی بهره گیری شده است. در نتیجه مجموع های از راهبرد ها و راهکار ها در راستای احیاء منظر خیابانتاریخی – تفرجی ولیعصر در جهت افزایش سرزندگی، ایجاد و تقویت فعالیت های اجتماعی و تداوم جریان خاطرات جمعیپیشنهاد شده است.

سرزندگی، منظر، حس مکان، هویت، کل نگر