هیبت اله نژندی منش - استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی
سارا داورپور - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل

پس از جنگ جهانی دوم تحولات بنیادینی در زمینه حقوق بین الملل به وجودآمد. در این دوران جامعه ملل با حجم گسترده ای از معاهدات روبه رو است کهمعاهدات حقوق بشری قسمت عمد های از آن را تشکیل می دهد. معاهدات حقوقبشری به عنوان یکی از بنیادهای اصلی حقوق بین الملل از ارزش دوچندانی برخوردارهستند. ماهیت حمایتی این اسناد اقتضا دارد که چارچوب تحلیلی متفاوتی در ارتباطبا مسایلی همچون ایراد حق شرط از سوی کشورها نسبت به آنان اتخاذ گردد.کنوانسیون رفع اشکال هرگونه تبعیض علیه زنان به عنوان مهمترین سند حقوقیمربوط به زنان از بیشترین میزان حق شرط در بین اسناد حقوق بشری برخورداراست، بخش قابل توجهی از حق شرط های انشا شده ناظر بر مواد بنیادین کنوانسیوناست که در وهله اول کلی است و در وهله دوم موضوع و هدف این کنوانسیون را به چالش می کشاند. به همین رو، بررسی این حق شرط ها در چارچوب موازین حاکم بر حق شرط بر اساس کنوانسیون معاهدات 1969 از اهمیت ویژه ای برخورداراست. در مطالعه پیش رو با بررسی هدف و فلسفه تدوین این کنوانسیون به مطالعهمقوله حق شرط در این سند از سوی کشورهای اسلامی و اروپایی به عنوان یکی ازاصلی ترین معاهدات حقوق بشری می پردازیم.

کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان، کنوانسیون وین حقوق معاهدات 1969، حق شرط، معاهدات حقوق بشری، کمیته رفع تبعیض علیه زنان