نظریه اصالت ظاهر اراده نماینده در حقوق ایران

Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 1,036

This Paper With 23 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_ILRJ-17-1_005

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

Abstract:

مطابق ماده 196 قانون مدنی کسی که معامله مى کند آن معامله براى خود آن شخصمحسوب است، مگر این که در موقع عقد خلاف آن را تصریح نماید یا بعد خلاف آن ثابت شود . حقوق دانان ایرانی این ماده را به دوگونه متفاوت تفسیر کرده اند. گروهی این ماده راملایم با نظریه اراده ظاهری یافته و مدعی شده اند که استثناء مذکور در این ماده صرفابیان گر حکم رابطه حقوقی بین نماینده و منوب عنه است، نه رابطه حقوقی بین نماینده وطرف قرارداد، و لذا رابطه حقوقی بین نماینده و منوب عنه به ضرر طرف قرارداد ناآگاه بهنمایندگی قابل استناد نیست و پیشینه بحث در فقه امامیه نیز موید این مدعا است،درحالی که گروه دیگر عقیده دارند این استثناء بیان گر حکم رابطه حقوقی بین نماینده وطرف قرارداد است و رابطه بین نماینده و منوب عنه در مقابل وی نیز قابل استناد است،هرچند ناآگاه باشد. مبنای تفسیر نخست نظریه اراده ظاهری یا اصالت ظاهر اراده است کهدر لزوم حفظ نظم عمومی و استحکام معاملات ریشه دارد و مبنای تفسیر دوم اصلحاکمیت اراده و نظریه اراده باطنی است. این مقاله می کوشد با تبیین دو تفسیر مذکور وبررسی ادله و شواهد هریک در حقوق ایران با تاکید بر فقه امامیه تفسیر صحیح را از سقیمبازشناسد و بازشناساند. حاصل این تلاش پذیرش دیدگاه دوم، البته با تقریری نوین، و ارایهراه کارهایی برای پیش گیری از تبعات منفی احتمالی این دیدگاه است که با مبانی فقهی اینموضوع نیز سازگار به نظر می رسد.

Authors

علیرضا عالی پناه

استادیار دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی (ره)

علیرضا نورآبادی

دانشجوی کارشناسی رشته معارف اسلامی و حقوق دانشگاه امام صادق (ع)

سبحان عباس پور

دانشجوی کارشناسی رشته معارف اسلامی و حقوق دانشگاه امام صادق (ع)