علی حقی - دانشیار گروه فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد
زهرا محمدی محمدیه - دانشجوی دکتری حکمت متعالیه دانشگاه فردوسی مشهد (مدرس جامعه المصطفی العالمیه)

افلاطون براساس اعتقاد به قدم نفس و هبوط آن به عالم طبیعت و نیز باور به جاودانگی نفس، دیدگاهی خاصدرباره سرنوشت نفوس پس از مرگ دارد. باور به تناسخ ملکی، دیدگاه رایج منتسب به وی است، که ادله ایفراوان بر ابطال آن اقامه گردیده است. هرچند ملاصدرا یکی از متقن ترین ادله را با ابتنا بر نحوه پیدایش جسمانینفس و تکامل جوهری آن و پیدایش بدن مثالی در بطن و کتم نفس ارایه می دهد، که نه تنها این نحو تناسخرا ابطال می کند، بلکه آن را غیرقابل تصور می سازد؛ اما وی تناسخ مورد نظر افلاطون را از نوع تناسخ ملکوتیمی داند. با تدقیق در آثار افلاطون نیز می توان برخی از عبارات وی را موید قول به تناسخ ملکوتی یافت. در اینمقاله احتمالات تناسخ مورد نظر افلاطون به وجهی مبسوط مورد تدقیق قرار می گیرد و بر مبنای دیدگاه نوآورانهملاصدرا در ابطال تناسخ، تناسخ افلاطونی، واکاوی می گردد.

نفس، بدن، تناسخ ملکی، تناسخ ملکوتی، مرگ