نوید سعیدی رضوانی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی قزوین

عوارض نوسازی یکی از درآمدهای پایدار شهرداریها به شمار می رود که می تواند سهم مهمی در تأمین منابع درآمدی شهرداریها داشته باشد. عوارض نوسازی نوعی مالیات است به عبارت دیگر شارژ محسوب نمی شود، بلکه مالیاتی است بر دارایی که شهروندان بر اساس ارزش دارایی که اینجا زمین و ساختمان است آن را پرداخت می کنند، پس متفاوت با به عنوان است که در مقابل خدمات پرداخت می گردد. این نوع عوارض از این « عوارض پسماند » مثال جهت پایدار محسوب می شود که در مقابل مصرف فضا و نه تولید فضا دریافت می گردد و اگر شهری به عنوان مثال یکصد هزار ساختمان و ملک داشته باشد تمام آنها موظف به پرداخت سالیانه عوارض می باشند و شهر حتی اگر هیچ گونه تولید ساختمانی نداشته باشد از درآمدهای ناشی از این عوارض بهره مند می شود. البته دریافت این عوارض به نوعی در مقابل تمام خدماتی . است که شهرداری به شهروندان ارائه می کند اما تابع مصرف نیست چرا که تابع دارایی است. اما سوال در این جاست که چرا باید به مساله ی فرهن گسازی برای پرداخت عوارض نوسازی اهتمام داشت و آیا ساز و کارهای قانونی موجود، الزام موثری را پرداخت عوارض توسط مودیان تولید می کند؟ برای پاسخ به این سوال باید به نحوه ی وصول این نوع از عوارض توجه نمود. عوارض هر سال در اول فروردین ماه همان سال تحقق م ییابد و باید حداکثر تا پایان همان سال به شهرداری پرداخت شود. گفتنی است که در اغلب کشورها، عوارض هر سال در پایان آن سال تحقق م ییابد و مودیان ملزم به پرداخت آن در سال بعد هستند.