اثرات زمان ماند لجن راکتور جانبی بی هوازی در فرآیند هوازی-ته نشینی-بی هوازی

لجن فعال متعارف (CAS) پرکاربردترین فرآیند استفاده شده برای تصفیه ی فاضلاب است. بااین حال، CAS مقدار زیادی لجن تولید می کند که مدیریت آن گران قیمت بوده و تولید لجن مازاد می تواند منجر به هزینه های بالای عملیاتی در تصفیه خانه های تصفیه ی فاضلاب شود. مطلوب است که تولید لجن کاهش یابد. یک جایگزین امیدبخش فرآیند هوازی-ته نشینی-بی هوازی (OSA) است، که با قرار دادن رآکتور بی هوازی خارجی در حلقه ی لجن فعال بازگشتی (RAS) باعث اصلاح CAS می شود. OSA باعث می شود لجن بازگشتی قبل از این که به مخزن هوادهی بازگردانده شود، تا حدی در رآکتور خارجی، که اکسیژن محلول و غلظت سوبسترای کمی دارد، تجزیه ی زیستی شود. در این مطالعه، اثر زمان ماند لجن راکتور جانبی (HRText) روی فرآیند هوازی-ته نشینی-بیهوازی با استفاده از راکتور ناپیوسته متوالی (SBR) متصل به رآکتورهای خارجی هوازی/بی هوازی تعیین شد. HRT رآکتورهای جانبی بین 1 تا 13 روز بود. افزایش HRT از 1 به 9 روز باعث افزایش تخریب جامدات فرار در رآکتور خارجی می شود که با افزایش مواد مغذی مشهود است، بااین حال، افزایش HRT به 13 روز باعث تخریب بیشتر جامدات فرار نمی شود. استفاده از HRT 10 روز در رآکتور خارجی بیشترین عملکرد کاهش لجن (بیش از 40%) را نشان داد.

Keywords:

لجن فعال متعارف , کاهش لجن , فرآیند هوازی-تهنشینی-بی هوازی , سرعت مصرف اکسیژنOUR