مجتبی واشقانی فراهانی - دانشجوی دکتری خط و سازه های ریلی، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
سروش علیفرد - دانشجوی کارشناسی عمران، دانشکده فنی مهندسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

ضرورت احداث و توسعه پالایشگاه های نفت و گاز که عمدتا به صورت مشترک با کشورهای همسایه می باشند جزو چشم اندازهای ضروری در اسناد بالادستی کشور می باشد. عمده منابع نفت و گاز در بخش های جنوبی کشور واقع شده است که نیاز به زیر ساخت های لازم برای تامین مواد خام و صدور محصولات دارد و از طرف دیگر نیاز مبرم به منابع آب فراوان در کلیه فرآیندهای پتروشیمی، استقرار پالایشگاه ها در خط ساحلی دریا را ضروری می نماید. منطقه پارس جنوبی به عنوان قطب صنعت گاز کشور در خط ساحلی خلیج فارس دارای 28 فاز گازی می باشد. به دلیل وجود معارضین متعدد در خط ساحلی و فعالیت های عظیم خاک برداری و تسطیح در این مناطق، طراحان پالایشگاه ها بسیار راغب به استحصال خشکی از دریا برای تامین بستر مناسب برای احداث پالایشگاه ها شده اند. توسعه سریع فازها و عدم تامین زیر ساخت های مناسب در مراحل طراحی و اجرای پروژه های استحصال در این مناطق، عمدتا مستحدثات اجرا شده روی این نواحی را در حین ساخت، راه اندازی و بهره برداری پالایشگاه با مشکلاتی از قبیل نشست، روانگرایی، عدم تامین بابری و .... مواجهنموده است بطوری که ذینفعان پروژه مرتبا با مسایل تثبیت و بهسازی خاک در مناطق استحصال شده مواجه اند. همواره شناخت بهترین روش برای تثبیت خاک نیازمند شناخت تمامی فاکتورهای موثر در بهسازی خاک است که این مقاله با استفاده سوابق بهسازی های انجام شده در مناطق پارس جنوبی با استفاده از روش های دلفی و آنالیز سلسله مراتبی قصد در شناسایی مهمترین معیارهای موثربرای موضوع بهسازی زمین های استحصالی را دارد.

مناطق استحصالی، دلفی فازی، بهسازی خاک