بررسی شاخص های حکمروایی خوب شهری در توسعه پایدار مناطق شهر تهران (مورد مطالعه: منطقه 19 تهران)

کشور ایران از جمله کشورهایی است که حاکمیت ساختار بسیط بر ارکان اجرایی و تقنینی آن موجبات بروز مشکلات عمده ای خصوصا در حوزه حکمروایی فراهم آورده است. گستره قلمرو حاکمیت دولت تا اعماق مسولیتها و وظایف نهاد های غیر دولتی، مشکلات و مسایلی را دامن زده است که می بایست با دیدی علمی و حرفه ای به آن نگاه شود. نهاده حاکمیت با در بر گرفتن حوزه های جاری زندگی شهروندان، از عمده ترین مقولات است که نیازمند سیاستگذاری مناسب است. مدل سیاستگذاری که با دخیل کردن مردم در فرایند های حکمروایی اشکال بهتری از کارایی، اثر بخشی، بهروه وری و رفاه را فراهم آورد. واگذاری اقتدار محلی حکومت مرکزی به ساختار های مردمی و دموکراتیک تر من الجمله سازمان های مردم نهاد، نشانه های بهبود کارایی و دقت در برآورده سازی منافع روزانه مردم و به اعتباری اعضای جامعه مدنی است. حکمروایی خوب شهری را میتوان شیوه و فرایند اداره امور شهری با مشارکت و تعامل سازنده سه بخش دولتی، خصوصی و جامعه مدنی به منظور نیل به شهر سالم، با کیفیت و قابلیت زندگی بالا و توسعه پایدار شهری تعریف کرد. تحقق حکمروایی خوب شهری در مدیریت شهری کلان شهرهای ایران و از جمله مناطق تهران مستلزم عینیت بخشیدن به مشارکت شهروندان در ابعاد گوناگون است و بر مفاهیمی چون عدالت محوری، قانونمندی، شفافیت، اجماع محوری، مشارکت، کارآیی و اثربخشی، پاسخگویی و مسیولیت پذیری تاکید دارد. هدف از این پژوهش بررسی شاخص های حکمروایی خوب شهری در توسعه پایدار مناطق شهر تهران در منطقه 19 تهران با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که الگوی حکمروایی خوب منتج از یک مجموعه منسجم بوده و لازم است در قالب ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی، فنی، اقتصادی و فرهنگی مطرح گردد. حکمروایی خوب در برخی کشورها حالت اجرایی به خود گرفته است که تجربیات آن می تواند در طراحی سامانه و مدل مورد نظر در این پژوهش به ویژه مناطق شهر تهران کمک نماید.

Keywords:

حکمروایی , حکمروایی خوب شهری , توسعه پایدار , منطقه 19 تهران