رخساره تقوی - گروه معماری، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران
مجیر جلیلیان - گروه معماری، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران

بازی از جمله مهم‎ترین و اساسی‎ترین عوامل و فاکتورهای رشد روانی، ذهنی، جسمانی و عقلانی کودکان است. یقینا تجارب وآگاهی هایی که کودک از بازی به‎دست می آورد، می تواند بهترین راهکار برای رشد او محسوب شود. بازی یکی از ضروری ترین بخش‎های تعلیم‎ و تربیت کودکان و فعالیتی است که تاثیر به‎سزایی در رشد همه جانبه آن‎ها دارد. در واقع کودکان وقتی با هم و در کنار هم بازی می‎کنند، از یکدیگر می آموزند. بازی باعث می شود کودکان درباره خودشان و دنیای اطرافشان شناخت به‎دست آورند. همچنین به آن‎ها اجازه کشف کردن، تجربه کردن، خلق کردن، بیان افکار و اندیشه‎ها، رشد ماهیچه‎ها، توسعه مهارت‎های کلامی، برقراری ارتباط با دیگران، آشنایی با مقررات و قوانین، تخیل، شاد بودن و ... را می‎دهد. در کودکان بی سرپرست این موضوع از اهمیت بیشتری برخوردار است. از آنجا که این کودکان شخصیت شکننده تری نسبت به کودکان عادی دارند باید توجه ویژه ای به رشد آنها شود. باید فضایی در نظر گرفته شود که این کودکان در آن به بازی بپردازند و از انزوای آنها جلوگیری شود. هدف از این پژوهش بالا بردن سطح اجتماعی کودکان با استفاده از بازی های گروهی و ارتباطات بیشتر این کودکان با یکدیگر می باشد. روشی که در نظر گرفته شده روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از تحقیقات میدانی و مطالعات کتابخانه ای است. نتیجه پژوهش نشان دهنده این است که بازی های گروهی تاثیر بسزایی در بالا بردن روابط اجتماعی و آموزش این کودکان دارد بنابراین فضاهای بازی باید به گونه ای طراحی شوند که که مشوق حضور کودکان در این فضاها باشند.

کودکان بی سرپرست، مهارت اجتماعی، بازی، کودک، محیط