واکاوی خوانش انتقادی تربیت سنتی از تربیت مدرن با نگاهی آسیب شناسانه به مثابه گامی در گسترش روابط انسانی

هدف از انجام پژوهش حاضر، تحلیل خوانش انتقادی تربیت سنتی از تربیت مدرن با نگاهی آسیب شناسانه می باشد. برای دستیابی به این هدف، از روش های توصیفی- تحلیلی اسنادی- کتابخانه ای بهره برده شد. یافته های پژوهش نشان می دهند که تربیت کردن تربیت شدن، نوعی راه ارتباطی میان انسان هاست. تربیت فرزندان، به عنوان یکی از اهداف هر خانواده محور مبنای زندگی اجتماع، نه تنها نشانه عامل پیشرفت پایدار در هرجامعه می باشد، بلکه برای اصلاح بهبود روابط اجتماع، سرمایه ای بس گرانبهاست. اما، جامعه ای همچون جامعه ایران هنوز درگیر دو نوع تربیت می باشد. از یک طرف، تربیت سنتی از طرف دیگر، تربیت مدرن/ امروزین، که هرکدام دارای ویژگی ها، روش ها، الزامات البته، نتایج خاص خود می باشد. در این زمینه، تلاش بر آن بوده تا در گام نخست، ضمن ذکر برخی از ویژگی های تربیت سنتی تربیت مدرن به صورت جداگانه البته اشاره به برخی از ضعف ها آسیب های مترتب بر هر دو نوع تربیت، به مثابه دو نوع ارتباط انسانی، سپس در گام دوم، نقادی منصفانه تربیت مدرن از نگاه تربیت سنتی، نگاهی میانه روانه، تشریح گزینش گردد. یعنی با دوری از مغالطه ارزیابی یکطرفه برخلاف هرکدام از این دو ادعا که در پی نفی رد دیگری است، می کوشد تا دیدگاه ملایم تر میانه ای را در فصل روابط انسانی بربگیرد هیچ کدام از این دو نوع تربیت را، امری مطلق، کامل ایده آل نداند. بر این باور است که از هرکدام از این دو نوع باور، با ملاک عقلانیت منطق، موارد نکاتی درست کاربردی، موارد نکاتی، نادرست غیر کاربردی می باشند. در نتیجه، با بهره وری از رویکرد میانه معتدل با انتخاب گزینه هایی از هر دو ساحت تربیت مدرن سنتی، بعد از عبور از زیر تیغ تیز عقلانیت، در جامعه می توان در یک چرخه صحیح ارتباطی، به دنبال بهبود وضعیت تربیتی نادرست موجود باشیم فصل جدیدی از روابط را در میان خانواده ها افراد پدید آورد، همچنین از بسیاری آسیب های روابط انسانی در ساحت جامعه کاست جامعه ای داشت با شهروندانی خردمند، ارزش مدار، دگرخواه، منتقد، منصف.

Keywords:

تربیت , تربیت سنتی , تربیت مدرن , خوانش انتقادی , نگاه آسیب شناسانه