مقایسه سه روش درمانی برداشتن جفت با دست ،تزریق اکسی تتراسایکلین داخل رحمی استفاده توام از هر دو روش در درمان جفت ماندگی گاوهای شیری

جفت ماندگی یکی از مشکلات پرورش گاو شیری در جهان می باشد جفت ماندگی باعث تاخیر در جمع شدن رحم بعد از زایمان افزایش فاصله زایش تا باروری میشود. درمان مناسب موارد جفت ماندگی میتواند باعث جمع شدن هر چه سریعتر رحم بعد از زایمان آماده شدن آن جهت باروری بعدی شود. لذا این موضوع همیشه مورد توجه بوده است. از روشهای رایج جهت درمان جفت ماندگی خارج کردن جفت با دست تزریق آنتیبیوتیک داخل رحم میباشد. در بعضی موارد هم هر دو روش بصورت ترکیبی بکار میرود.جهت مشخص نمودن اثر این سه روش درمانی بر روی فاصله زایش تاباروری بصورت مقایسهای به گاوداریهای شیری اطراف تبریز مراجعه گاوهای مبتلا را شناسایی نمودیم. سه گروه جهت درمان انتخاب شدند: (1گروه اول شامل پانزده راس گاو شیری مبتلا که سه روز بعد از زایمان در شرایطی که فاقد تب بودند به روش خارج کردن جفت با دست درمان شدند. (2گروه دوم شامل پانزده راس گاو شیری که داروی اکسی تتراسایکلین به میزان 22 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به روش داخل رحمی دریافت کردند. (3گروه سوم شامل پانزده راس گاو شیری مبتلا که دو روش درمانی در مورد گروههای اول دوم بصورت ترکیبی در مورد آنها انجام شد. (تزریق دارو بعد از خارج نمودن جفت با دست). بعد از بدست آمدن فاصله زایش تاباروری در مورد هر سه گروه نتایج تحت آنالیز آماری قرار گرفت. نتایج حاصل از گروه دوم با گروههای اول وسوم اختلاف معنیدار داشت به ترتیب <0/01 .( p<0/05 گروههای اول سوم با هم تفاوت نداشتند. نتایج نشان داد که روش دوم (اکسی تتراسایکلین داخل رحمی) بدون خارج کردن جفت با دست روش بهتری جهت درمان جفت ماندگی گاو میباشد.

Keywords:

گاو , جفت درمان