آذر صالحی پناهی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر و تبریز ( آموزشکده سما)

از جمله اقداماتی که درسالهای بعد از انقلاب برای نظام مند کردن شهرنشینی و توسعه شهرسازی در کشور انجام گرفت احداث شهرهای جدید یا نوشهرها بود. بعضی آن را پاسخی برای بازسازی شهرها پس از جنگ و بهبود کمی و کیفی وضع مسکن دانست (مطوف ، 1372، 8-10) بعضی دیگر از دیدگاه تئوریک آن را شکل جدیدی از اعمال سلایق آکادمیک شهرسازان و سازمانهای رسمی کشور در شهرسازی دانسته و به نوعی عرصه به کارگیری ضوابط و استانداردهای شهرسازی به شمار آورده اند (فلامکی، 1374) تعبیر دیگری ساخت شهرهای جدید در ایران را تقدم بر شهرنشینی دانسته (حائری، 1371) و سرانجام در تعریف آن گفته شده است : شهرجدید شهری است که از نظر اشتغال و خدمات تا حد امکان خودکفا بوده و به شهر مادر وابستگی نداشته باشد دراین میان یکی از شدیدترین مباحثه ها ی رایج بین اهل حرفه از جمله شهرسازان اعم از برنامه ریزان و طراحان شهری جامعه شناسان، روانشناسان و معماران از بین رفتن هویت شهری است بحران کنونی نداشتن هویت و اهمیت شناخت و حفظ و توسعۀ هویتهای شهرسازی و معماری کشور سبب شد تا دولت جمهوری اسلامی ایران در ماده 137 قانون برنامه سوم توسعۀ کشور وزارت مسکن و شهرسازی را به اجرای تحقیقاتی به منظور هویت بخشی به سیما و کالبد شهرها و روستاهای کشور و انطباق کلیه ساختمانهای مسکونی و غیرمسکونی کشور با ویژگیهای فرهنگ معماری و شهرسازی ایرانی - اسلامی (بومی)، رعابت اصول و ضوابط مربوط به نماسازی و طراحی شهری و روستایی کشور و جلوگیری از تخریب ساختمانهای با ارزش در شهرها مکلف کند.

معنی سکونتگاه، هویت شهری، شهر اقماری