بررسی خویش کشی در میان سربداران تاثیر آن در اضمحلال این دولت

دولت سربداران که از آن به عنوان برجسته ترین نهضت آزادیبخش قرن چهاردهم میلادی در خاورمیانه یاد میشود، مجموعه شیعی مذهب بودند که مدت پنجاه سال در منطقه خراسان حکومت کردند. این حرکت در واقع طغیان خشم فروخورده مردمی بود که به دنبال هجوم هولناک چنگیز خان وحاکمیت مغولان بر ایران، توانستند با استفاده از خلاء قدرت به وجود آمده پس از مرگ ابوسعید ایلخان، حکومتی مستقل وایرانی ایجاد نمایند. یکی از موارد موثردر تضعیف اضمحلال دولت سربداران، سلسله قتل های داخلی است که در میان زمامداران این حکومت اتفاق افتاده است. به گونه ای که شاید به جرات بتوان مدعی شد، در هیچ یک از دولت هایی که ازابتدای ورورد اسلام در ایران تشکیل گردیده، این حجم وسیع خویشکشی وجود نداشته است. از مجموع دوازده امیری که بر سریر حکومت سربداران تکیه زدند، هشت تن از آنان قربانی اختلافات داخلی شدند. علت اصلی این امر را میتوان در جناح بندی دولت آنها به دو گروه سربداران وشیخیان جست وجو کرد. متاسفانه این اختلافات داخلی سربداران موجب گردید تا عمر این دولت بیش از نیم قرن دوام نیاورد سرانجام با حمله تیمور گورکانی بساط این سلسله به طور کامل برچیده شود. در این پژوهش سعی گردیده است تا با بررسی قتل های داخلی در میان امرای سربدار، نقش آن در تضعیف این دولت مورد کنکاش قرار بگیرد.

Keywords:

سربداران , خویش کشی , شیخیان , سبزوار