آیا در بیماران حادثه دیده تجویز مایعات وریدی علیرغم فشار خون طبیعی سودمند است؟

شوک و کاهش پرفیوژن ارگانها از علل مهم مرگ و میر مصدومین سوانح است. در روند کاهش حجم داخل عروقی بدن با مکانیسم های دفاعی منجمله کاهش خونگیری احشاء مانع از بروز فشار خون میشود، لذا فشار خون به تنهایی معیار کافی برای ارزیابی خونرسانی نیست و علائم آسیب در بسیاری موارد روزها بعد ظاهر می شود. هدف از این مطالعه، بررسی لزوم تجویز مایعات وریدی در بیماران حادثه دیده و تاثیر آن بر سرانجام ارگانهای حیاتی مثل کلیه در حضور فشار خون طبیعی است. بدین منظور در تعداد 60 بیمار اعزامی به مرکز اورژانس، فشار خون، ضربان قلب و برون ده ادراری پایش شد. نمونه ها از بین بیماران با شکستگی اندام و بدون کاهش هوشیاری و خونریزی فعال بودند. در طول مدت اعزام به گروه (الف) از بیماران، 10 میلی لیتر / کیلوگرم وزن محلول رینگر یا نرمال سالین وریدی تجویز شده بود. در گروه (ب) راه وریدی بیمار فقط جهت باز بودن و تجویز دارو مورد استفاده بود. (KVO) . فشار خون، ضربان قلب و برون ده ادراری تا 48 ساعت پس از بستری پایش شد. میانگین فشار خون در گروه الف بیش از گروه ب بود و تعداد ضربان قلب گروه الف کمتر از گروه ب بود. برون ده ادراری 96/6 درصد بیماران گروه الف بالای یک میلی لیتر در دقیقه گزارش شد ، اما در گروه (ب) در 80 درصد میزان ادرار بیش از یک میلی لیتر در دقیقه گزارش شد (p<0/05) . اختلاف فشار خون و تعداد ضربان قلب نیز دارای اهمیت بالینی بود (فشار خون گروه الف بیش از ب و ضربان قلب ب بیش از الف، لذا پیشنهاد می شود در بیماران حادثه دیده با وجود خونریزی کم و فشار خون طبیعی، قبل از مختل شدن مکانیسم های حفظ فشار خون در طول مدت انتقال و ساعات اولیه امداد، مایع درمانی وریدی برای جبران حجم داخل عروقی شروع شود.