بررسی اثربخشی مشاوره مبتنی بر شفقت بر خوش بینی زوجین

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مشاوره مبتنی بر شفقت بر خوش بینی زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را 30 نفر از زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1396 تشکیل دادند. ابزار پژوهش پرسشنامه های استاندارد خوشبینی شییر همکاران 1994 وتعارض زناشویی براتی ثنایی1375 بود. در این پژوهش جهت اجرای درمان متمرکز بر شفقت از الگوی گیلبرت 2009 استفاده شد به صورت جلسه 60 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا گردید. داده ها جمع آوری شده با آزمون تحلیل کواریانس نرم افزار SPSS-23 مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین دو گروه در متغیرهای تلقی خوش بینانه تلقی بدبینانه تفاوت معنادار وجود دارد. این بدان معناست که آموزش مشاوره مبتنی بر شفقت توانسته بر مولفه های تلقی خوش بینانه تلقی بدبینانه زوجین شهر اصفهان تاثیر معنادار داشته باشد. این معناداری با توجه با یافته های توصیفی بدین شکل بوده که مشاوره مبتنی بر شفقت توانسته به شکل معناداری تلقی خوش بینانه زوجین را افزایش تلقی بدبینانه آنان را کاهش دهد. مقدار تاثیر آموزش مشاوره مبتنی بر شفقت بر میزان تلقی خوش بینانه تلقی بدبینانه زوجین شهر اصفهان به ترتیب 0/54 0/62 بوده است. این بدان معناست که به ترتیب 54 62 درصد تغییرات متغیرهای تلقی خوش بینانه تلقی بدبینانه زوجین شهر اصفهان توسط عضویت گروهی آموزش مشاوره مبتنی بر شفقت تبیین می شود