مریم عباسی - عضوهیات علمی دانشگاه فرهنگیان

مساله عشق در عرفان اسلامی ازمسایل اساسی کمال انسانی است واین پرسش که انسان چگونه می تواند درپرتو عشق با متعادل کردن قوای درونی خویش،از آن در مسیر فطرت الهی بهره برداری کند موضوع این پژوهش بوده وآنچه در این مقاله مورد تاکید قرارگرفته است، نوع خاصی از عشق است،عشق به مظاهر،عشق به زیبایی ها وبه طور ویژه عشق انسان به انسان به اصطلاح عشق مجازی است وتبیین نقش تربیتی عشق مجازی در عرفان اسلامی هدف این تحقیق بوده که با استفاده از روش کتابخانه ای مورد بحث وبررسی قرار گرفته است در این پژوهش ،ابتدا به چگونگی ورود عشق در زهد وسپس در باره چگونگی ورود عشق مجازی در عرفان وفلسفه ونیزاقوال عرفا در باره عشق مجازی به عنوان راهی برای رسیدن به عشق حقیقی، پرذاخته وبنا به یافته های حاصله بیان کرده است که به وسیله عشق مجازی می توان از نظر تربیتی در افراد احساسات عمیق معنوی را برانگیخت وشور وجذبه عاطفی را تقویت کرد که ضمن نقد وبررسی عشق مجازی ازدید گاه های پیروان مکا تب تربیتی عرفان اسلامی نتیجه می گیردکه عشق ودیعه ای الهی است که در وجود انسان نهاده شده که با ذاتوفطرت وی عجین شده وانسان پیوسته به دنبال معبود ومعشوق حقیقی بوده است واز این دیدگاه عشق مجازی یک تمرین است برای ورود به عالم عشق حقیقی وهمچون پلی است برای دستیابی انسان به عشق الهی که در نهایت موجب کمال وصول انسان به حق می شود

عشق مجازی، حسن وزیبایی، تربیت ،عرفان اسلامی ،کمال حقیقی