بررسی شعر وسبک شعری شاعران از منظر سیره معصومان مخصوصا امام رضا علیه السلام

بدون شک شعر دیوان عرب در عصر جاهلیت بوده است. با نزول قرآن، بازار پررونق آن از ارزش افتاد وفصاحت وبلاغت قرآن کریم خط بطلانی بر هنر بی محتوای شعر جاهلی کشید، وبه برکت قرآن وسنت معصومان علیهم السلام، هنر شعر وشاعری، وارد مرحله جدیدی گردید؛ روایات ایمه علیهم السلام در استحباب مدح ورثای این بزرگواران گواه این مدعا است. مساله اصلی این پژوهش این است که جایگاه شعر وشاعری در عصر ظهور اسلام با تکیه بر سیره عملی پیامبر(ص) وایمه علیهم السلام چگونه تبلور نموده است. در این پژوهش با روش کتابخانه ای وبررسی تحلیلی –توصیفی تلاش شده از آیات قرآن وروایات ایمه علیهم السلام وسیره عملی آنان بر اهمیت شعر وشاعران مکتبی برسیم تا آنجا که از یافته های این تحقیق می توان به شعر سرودن ایمه علیهم السلام مانند امیر المومنین، امام سجاد وامام رضا علیهم السلام اشاره نمود. وهرکدام از ایمه دارای شاعران خاصی بوده اند. ونیز به روایت شعر توسط امام رضا علیه السلام ودادن پاداش های فروان به این شاعران ونیز روایات ایمه در تشویق به مدح ورثای آنان اشاره کرد ونتیجه این تحقیق را می توان بر تاکید ایمه وسیره عملی آنان بر حمایت از شعر پر مضمون وانسان ساز اشاره نمود که دربردارنده مضامین والای اسلامی می باشد.

Keywords:

بررسی فقهی ادبی شعر , سیره معصومین , امام رضا علیه السلام