تبیین علل توسعه نیافتگی در ایران با تاکید بر توسعه نیافتگی سیاسی و نقش سازماندهی سیاسی فضا در توسعه فضای سرزمینی

مباحث توسعه نیافتگی عمدتا در مقابل توسعه مطرح می شود. شاخص های متعددی ریشه های توسعه نیافتگی را تعریف و روز بروز علل و عوامل این مباحث، شکل و حالت قاعده مندتر بخود می گیرد. غالب در مطالعات مختلف توسعه ای و رسیدن به جمع بندی مناسب، از تلفیق دانش، روش و تجارب دو یا چند حوزه علمی و تخصص برای شناخت معضلات بهره مند می گردد. در این چارچوب نیز توسعه نیافتگی نیز به عنوان یک امر چند وجهی محتاج تلفیق و ترکیب چندین دانش و مطالعات تخصصی می باشد. این نوشتار با استفاده از روش توصیفی تحلیلی در گام نخست تجزیه و تحلیل موانع اصلی توسعه نیافتگی را تشریح و در وهله بعد به بررسی تاثیرات سازماندهی سیاسی فضای سرزمینی در توسعه نیافتگی می پردازد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که هرچند برخی از اصول توسعه نیافتگی جهان شمول و مشترک بین کشورهای توسعه نیافته می باشند، لکن راه توسعه مسیر واحدی نبوده و عمده ترین راه کار حل توسعه نیافتگی سرزمینی، سنخ شناسی، دسته بندی، فهم وضع موجود، شناخت منافع و درک شرایط بین الملل می باشد. در مورد ایران بطور خاص نیازمند بازبینی در ساختار سازماندهی سیاسی فضای سرزمینی می باشیم.

Keywords:

توسعه نیافتگی , فضای سرزمینی , سازماندهی سیاسی فضا