باز تولید سرمایه اجتماعی در ایران بر مبنای نظریه های نونهادگرایی و بازی

سرمایه اجتماعی که از شروط اصلی پیشرفت یک جامعه است، در جامعه امروز ایران، مسیله برانگیز شده است. انباشت فرهنگ اعتمادسوز و ساختارهای مشارکت گریز در طول تاریخ این وضعیت بغرنج را پدید اورده است در این مقاله، ضمن نقد و بررسی رویکردهای جبرگرایانه فرهنگی و ساختاری، با استفاده از دو نظریه ای رایج در جامعه شناسی یعنی نونهادگرایی و نظریه بازی، ابتدا شرایط ایجاد و زوال سرمایه اجتماعی به بحث گذاشته می شود و در نهایت امکان گذار از وضعیتی با سرمایه اجتماعی ضعیف به سوی شرایطی با سرمایه اجتماعی مطلوب در زیست اجتماعی و زیست نهادهای ایرانی معاصر بررسی می گردد. همچنین به نقش برجسته حکمرانی شایسته در این گذار پرداخته می شود و بعد از شرح و تفصیل این نوع حکمرانی و بیان ویژگی ها و مولفه های آن، نشان داده می شود که با رهیافت های مفید دو نظریه فوق، می توان به سیاست گذاری ها و رویکردهای مفیدی امیدوار بود که در قالب حکمرانی شایسته، شرایط را برای احیای دوباره سرمایه اجتماعی در ایران رقم بزند.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , نظریه نونهادگرایی , نظریه بازی , حکمروایی شایسته وابستگی به مسیر , دیدگاه شبکه ای