تاثیر پسروی تراز دریای کاسپین بر منطقه میانکاله و لزوم حفاظت و پاسداری از ان

نوسانات سریع تر از دریای کاسپین مهم ترین ویژگی هیدرولوزیکی آن است شواهد ژیومورفولوژیکی در کرانه های جنوبی این دریا گویای این است که تراز دریا در گذر زمان دایما در حال نوسان بوده و این نوسانات عمدتا بر اثر دگرگوی های آب و هوایی ایجاد شده اند. هدف این پژوهش بررسی اثرات پسروی اخیر تراز دریا در منطقه حفاظت شه میانکاله است در این راستا، از مجموعه داده های مکانی، کتابخانه ای، میدانی و نرم افزاری به روش تحلیلی توصیفی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که تراز دریای کاسپین طی دو دهه اخیر وارد فاز جدیدی از پسروی شده و تاکنون حدود 150 سانتی متری کاهش یافته است همچنین این یافته ها نشان می دهند حدود 46/73 کیلومتر مربع بر گستره زمین های منطقه میانکاله افزوده شده و در مقابل وسعت خلیج گرگان به حدود 407/76 کیلومتر مربع کاهش یافته است به عبارت دیگر، حدود 23/2 درصد از گستره خلیج گرگان خشک شده است. کاهش تراز دریا در منطقه ساحلی جنوب خاوری آن در منطقه میانکاله سبب بروز و توسعه مسایل محیطی گوناگونی از جمله: افزایش خشکی زایی و رسوب گذاری، پسروی خط ساحلی، تغییر و جایگزینی مهاجرت و حتی نابودی زیست بوم های گیاهی و جانوری در منطقه شده است همچنین، بر اثر کاهش تراز دریا بازدهی موثر کانال های ارتباطی چاپقلی و اشوراده به شدت کاهش یافته و کانال خوزینی از سوی دریا کاملا مسدود شده است.

Keywords:

دریای کاسپین , پس روی تراز آب دریا , مناطق ساحلی , میانکاله , خلیج گرگان