ساجده اخوین انصاری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی ارزیابی محیط زیست
محمدرضا علمی - عضو هییت علمی دانشکده منابع طبیعی و کویرشناسی دانشگاه یزد
مریم پناهنده - پژوهشکده محیط زیست جهاد دانشگاهی واحد گیلان
محمدحسین مختاری - عضو هییت علمی دانشکده منابع طبیعی و کویرشناسی دانشگاه یزد

آسیب پذیری یک ویژگی نسبی و خاص برای سیستم آب های زیرزمینی بوده که تابعی از زمین شناسی، هیدروژیولوژی و خصوصیات فیزیکی شیمیایی خاک می باشد و از یک نقطه به نقطه دیگر تغییر می کند. محدودیت کمی و کیفی منابع آب، توزیع نامنظم زمانی و مکانی بارندگی و خصوصا خشکسالی های اخیر، لزوم ارزیابی و پایش منابع آب را بیش از پیش آشکار می سازد. روش های متفاوتی برای بررسی آسیب پذیری آب های زیرزمینی وجود دارد که DRASTIC متداول ترین روش جهت ارزیابی حساسیت آبخوان شناخته شده است. پایه و اساس این روش بر مبنای منابع بالقوه و منابع آلودگی موجود در محیط آبخوان می باشد. در این مدل هفت پارامتر شامل: عمق آب زیرزمینی ( D )، تغذیه خالص ( R )، مواد تشکیل دهنده آبخوان (A) ، نوع خاک ( S)، توپوگرافی ( T )، اثر منطقه غیراشباع ( I ) و هدایت هیدرولیکی ( C ) آبخوان برآورد می شود که در سیستم هیدروژیولوژیکی، کنترل کننده آلودگی آب زیرزمینی می باشند. گاهی به دلیل تفاوتی که در مناطق مختلف وجود دارد ( از لحاظ توپوگرافی و شرایط اقلیمی و.. ) نیاز به استفاده از تمام پارامترهای روش دراستیک نیست، در نتیجه ما می توانیم از روش دراستیک اصلاح شده که برآمده از خود روش دراستیک می باشد و گاهی برابر و یا حتی بهتر از روش دراستیک در نشان دادن آسیب پذیری منطقه است استفاده نماییم.

آسیب پذیری آبخوان، روش DRASTIC ، GIS ، DRASTIC اصلاح شده