تدوین اصول طراحی پایدار کشاورزی شهری همساز با اقلیم

با گسترش شهر نشینی و کاهش جمعیت روستاییان و از بین رفتن زمین های کشاورزی و پیشرفت تکنولوژی، تولید مواد غذایی با مشکل روبرو شده و در عین حال تقاضای مواد غذایی افزایش یافته است. هم چنین شهرها آلوده تر گشته اند و با از بین رفتن پوشش گیاهی، تعادل اکولوژیکی محیط هم از بین رفته است. با ایجاد فضاس سبز مثمر می توان وضعیت فعلی محیط، اقتصاد و اجتماع را بهبود بخشید. شهر به سوی بومی شدن پیش میرود، مناظر فرهنگی و طبیعی در شهر زنده و پویا می شود و انسان دوباره با طبیعت، یعنی اصل خویش ارتباط برقرار می کند. کشاورزی شهری، پدیده ای است که امروزه در جهان دوباره به آن توجه شده و یکی از راه های رسیدن به معماری پایدار می باشد که نقشی مهم در امنیت غذایی و اشتغال بومی دارد. فضای سبز به عنوان شاخصه ای از توسعه و معماری پایدار می باشد. پارک ها و فضای سبزها به عنوان حل کننده ی مسایل زیست محیطی می باشد. کشاورزی شهری هم گونه ای از فضای سبز شهری می باشد که باعث تولید اکسیژن، تعدیل دمایی، کاهش آلودگی، جلوگیری از فرسایش خاک، افزایش رطوبت، ایجاد منظری زیبا، فیلتری برای صداهای ناخواسته و.. می باشد. در این مقاله سعی بر آن شده است تا به روش کاربردی سیر کشاورزی شهری از گذشته تا به امروز در جهان و ایران بیان شود، قانون هایی که امروزه باید گذاشته و تصویب شوند تا کشاورزی شهری در ایران رونق یابد و از زمین های بایر و بدون استفاده تا بام خانه ها و نورگیر و تراس ها و گوشه ی پیاده رو ها، برای این منظور استفاده شود تا هم آلودگی محیط کم شود و به پایداری برسیم و منظر شهری ارتقا یابد و سلامتی جسم و روح را در برگیرد، بررسی شود. فرهنگ و اقلیم تهران با تکنولوژی های روز جهان عجین شود و نقش طراح برای ایجاد فضای مناسب کشاورزی شهری بیان شود و به این طریق به شهری پویا و تمییز، با هوایی پاکیزه تر و زیباتر با مشارکت تک تک افراد جامعه در حفظ زیبایی آن و خودکفا شدن مردم در مایحتاج روزانه برای خورد و خوراک با طراحی مناسب دست یابیم.

Keywords:

کشاورزی شهری , طراحی شهری پایدارا , فضای سبز شهری , منظر حاصلخیز