محیا عباسپور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری داخلی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس،تهران

توجه به این مهم که یکی از نکات منفی معماری امروزی کشور که آن را عاری از مفاهیم و محتوای عالی ساخته و با مشکل روبه رو ساخته بی اهمیتی به معماری اصیل نیاکان و گذشتگان است و این امر کاملا از آثار معاصر مشخص است که هیچ گونه پیوند و اشتراکی با معماری باستانی خود ندارند و دچار نوعی از خود گسیختگی و آشفتگی شده اند. حل این معضل در گام نخست اجتناب از تقلید کورکورانه و سپس افزایش علم و دانش در راستای معماری اصیل، غنی و زیبای ایرانی است. تحقیق پیش رو به چگونگی احیای گنبد به عنوان عنصری از هویت معمار ی ایران می پردازد. به همین منظور عنصر گنبد، از جنبه های گوناگون و با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی بررسی شده است. عمارت ناصرالدین میرزا به عنوان نمونه موردی بررسی گردیده و کیفیت فضایی گنبد خانه آن ذکر شده است. نتیجه این که گنبد ایرانی، دارای شاخصه هایی نظیر اصالت تاریخی است و با بررسی تعاریف و مزیت های چشم گیر شامل مقاومت ذاتی هندسی به لحاظ ایستایی و همچنین خنک نگه داشتن فضای تحت پوشش آن در فصول گرم در اقلیم گرم و خشک ایران در گذشته، است که به شاخص ترین عنصر معماری ایرانی تبدیل شده و موجب هویت بخشی به معماری و معماری داخلی ایرانی می شود. باز تعریف این عنصر در احیای معماری و معماری داخلی معاصر نقش مهمی ایفا خواهد کرد.

باز تعریف گنبد، احیای گنبد خانه ، معماری داخلی گنبد خانه، عمارت ناصرالدین میرزا