بررسی الگوی فضایی خانه های بومی و رهیافت های نوین در طراحی پایدار معماری مسکن

معماری بومی و طراحی اقلیمی ایران با شناخت فرهنگ و آداب وسنن خود و اقلیم های خود سعی در طراحی و ساخت بناهایی کرده است که کمترین استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر را در پی داشته و نیز با ارایه روش هایی ساده و منطقی بیشترین استفاده را از انرژی های تجدید پذیر داشته است. توسعه پایدار تغییری محیط مدارانه در استفاده از منابع طبیعی و سمت گیری توسعه فناوری است تا با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. در معماری پایدار - که در برگیرنده مفاهیم و اصول توسعه پایدار در حوزه معماری است - ساختمان نه تنها خود را با شرایط اقلیمی منطقه تطبیق می-دهد، بلکه با بهره گیری از بوم شناسی ساختمان که تاکید بر قابلیت تلفیق ساختمان با عوامل محیطی دارد، سعی در نیل به کیفیات فضایی، کالبد و فرم مناسب در طراحی معماری دارد. با پژوهشی ژرف و تیزبینانه در معماری بومی ایران، در سنن و آداب و رسوم ایرانیان تک به تک اصول و ارکان پایداری و در نهایت معماری پایدار یافت می شود. موضوع مشخص و آشکار این تحقیق بکارگیری الگوهای کاربردی معماری پایدار در طراحی و ساخت بناهای همساز با اقلیم حاکم بر آن منطقه است. با بررسی معماری بومی و الگوهای معماری و طراحی اقلیمی ایران با شناخت معماری پایدار و اصل های مهم آن، با کنارهم قراردادن این دو مقوله نتایج دست یافته را می توان کاربردی تر در معماری استفاده و بهره برد.

Keywords:

معماری بومی , طراحی اقلیمی , طراحی پایدار , مسکن