اصول ارتقاء تعاملات اجتماعی در طراحی مراکز محلات

فضاهای باز شهری یکی از الزامات زندگی در شهر می باشد. این پژوهش به آن است تا نقش رعایت اصول و ضوابط طراحی در محیط انسان ساخت را بر اجتماع پذیری مراکز محلات و محیط های زندگی روزمره به فعالیت در فضا قرار دهد. یکی از عناصر مهم شهر جهت رسیدن به کیفیت کالبدی مطلوب آن توجه به یکی از اجزاء اصلی آن یعنی محله است. محله به دلیل داشتن نقش پایه در شکل گیری این کیفیت کالبدی است که در این راستا توجه به طراحی مهم ترین جزء آن یعنی مرکز محله احساس می شود. مرکز محلات شهری به دلیل نقشی که در زندگی و مناسبات اولیه مردم ایفا می کنند از اهمیت خاصی در ایجاد تعامل اجتماعی برخوردار است. طراحان شهری با ایجاد فضای عمومی در مرکز محله ها تلاش می کنند چارچوب لازم برای مشارکت و اجتماعی شدن را فراهم کنند. روابط انسانی، مشارکت های مردمی و تعاملات اجتماعی در محیط های کالبدی، اجتماعی ازجمله اصول مهم در طراحی شهری است. اجتماع پذیری امری عینی است که به واسطه کیفیت ضوابط طراحی عوامل فیزیکی شهر موجودیت می یابد و به سبب زمان و تکرار شدن، به عنصر مشترک پیونددهنده افراد جامعه بدل می گردد. پژوهش حاضر به دنبال بازآفرینی گذشته مراکز محلات شهری است تا درنهایت بتوان به اهداف موردنظر یعنی احیای مراکز محلات، تقویت و جذب ساکنان در آن دست یابد. پویایی و کارآمد بودن مرکز محله تنها از طریق حضور فعال شهروندان به کیفیت عالی خود خواهد رسید. و این حضور فعال و مشارکت ها زمانی اتفاق می افتد که مسیولین به ضوابط طراحی توجه کرده و برای ارتقاء آن تلاش کنند.

Keywords:

مرکز محله , حس مکان , فضای شهری , تعاملات اجتماعی