مصطفی نصیری پور - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری،

تاثیرات عصر ارتباطات و صنعتی شدن جوامع بر فضاهای معماری کاملا مشهود است. هر روز فرمها و طرحهای متفاوتی را در معماری شاهد هستیم، طرحها و فرمهایی که شاید با توجه به یکسری شرایط و ضوابط و یا بدون توجه به شرایط خاص و صرفا به علت فرمهای جالب توجه یا تقلید صرف ساخته میشوند. اما امروز با توجه با کاستیها و معضلات که درزمینه ی حفظ و استفاده ی بهینه از انرژی با آن مواجه هستیم و همچنین توجه به بهینه سازی فضاهای معماری و تغییرنیازهای عملکردی ما از معماری، باید به سوی تعریف نوینی از خلق بناها با عنوان پایدار باشیم. موضوع انرژی و دستیابی هرچه بیشتر کشورهای پیشرفته صنعتی دنیا به منابع انرژی ارزان قیمت چالشهای فراوانی را ایجاد کرده و همین امر ازمباحث بسیار مهم و متداول در جهان امروز میباشد. یکی از موضوعات اصلی از مناظرهی طرح ساختمان پایدار درباره ی تعادل بین ذخیره انرژی و مصرف توزیع شده ی انرژی تجدید شدنی )انرژی خورشیدی و انرژی باد( میباشد. سخن ازپایداری در معماری را میتوان پندار و طراحی، ساخت و سازه های آینده تعبیر کرد. آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان بلکه با پایداری و حفظ این سازه و منابع انرژی آن. بدین ترتیب، اینگونه به نظر میرسد که میتوان پایداری رابر پایه الگویی تصور کرد که در آن موارد و منابع در دسترس بیش از هدر رفتن و یا نادیده گرفتن آنها با کارآیی بیشتری به کار گرفته شود. این سبک از معماری از گرایشهای نوین معماری میباشد که در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست طبیعی است. پژوهش حاضر بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و با بهره گیری از منابع فارسی و غیرفارسی به مرور اجمالی بر مفهوم پایداری در معماری میپردازد. از همین رو، در این پژوهش سعی شده به بحثهای اصلی معماری پایدارو مبحث صفر انرژی و معماری سبز و فرق های این سه رویکرد طراحی، در عین شباهتهای بسیار آنها، بپردازیم.

معماری پایدار، معماری صفر انرژی، معماری سبز، مصرف بهینه انرژی، پایداری در معماری