اثر بخشی تفرج گاهی میدان در کیفیت شهر ی احساس خاطره جمعی در بین شهروندان

میدان ها ،یکی از ارکان اصلی نقشه شهرها محسوب می شود. که عملکرد های متعدد اجتماعی ،سیاسی ، اقتصادی ،کالبدی و فرهنگی دارد. و نادیده گرفتن فضای آن ، در طرح های تفصیلی شهر ها ،به منزله نقص در طراحی و جانمایی فضا های شهری به شمار می رود.چرا که میادین همواره به عنوان نشانه وآدرسی برای شهروندان خود بودند در نتیجه خلاء چنین فضاهایی، زمانی احساس می گردد که همه ی ما برای گردهم آیی و دور همی در مناسبت های مختلف نیازمند آن باشیم. قدمت تاریخی میادین در کشور ما سابقه دیرینه دارد.ولیکن در چند دهه ی اخیر ، میدان ها همچون حیاط های کوچک خانه های قدیمی و سنتی ،که روزگاری با خلوت زیبایش(حوض آب ، باغچه ،گل های شمعدونی و...) خاطرات جمعی را رقم می زد و اهالی خانه را به وجد می آورد با کمال تاسف ، هم اکنون قربانی معماری مدرنیته گردیده ، از سوی دیگر و به تبع آن ،زندگی خانواده ها در فضای بسته خانه های فعلی،(آپارتمان نشینی ) شکل گرفته. بنا بر این ، وجود میدان ها که فضای باز عمومی به شمار می رونددر آرامش ،آسایش و تعادل روانی شهروندان مفید و موءثر می باشند.از این رو ، لازم است ضمن احیا میدان های قدیمی در کشور با تلفیق شیوه های مدرن و سنتی در طراحی وشهر سازی های جدید ،ببه این مهم بیش از پیش توجه خاصی صورت گیرد.تا همچون گذشته ، سیمای شهررا بهبود بخشیند.این مقاله با نگاهی به شکل گیری تاریخی میادین در ایران و کشور های دیگر و کار کرد های میدان ، از گذشته تا حال با دید تحلیلی – توصیفی را بررسی می نماید.ابزار مطالعاتی در این پژوهش کتابخانه ای بوده که به منظورشناساندن عنصر مهمی مثل میدان مد نظر می باشد

Keywords:

میدان , فضای شهری , فضای عمومی , خاطره جمعی