پیمان نقی پور - کاردانی پیوسته رشته نقشه کشی معماری و موسسه آموزش عالی غیردولتی - غیرانتفاعی صبا ارومیه، ایران -

دیکانستراکشن یک سبک معماری است که از بطن فلسفه و مباحث فکری نیمه دوم قرن گذشته در غرب ظهور کرد. دیکانستراکشن در فارسی به ساختار زدایی، شالوده شکنی، واسازی، بنیان فکنی، ساختارشکنی و بن فکنی ترجمه شده است. شاید این کثرت اسامی به دلیل آن باشد که دیکانستراکشن یک نگرش چند وجهی و چند معنایی به دال و مدلول و هر نوع متنی دارد. مقارن با تحولات عظیمی که در چند قرن اخیر در حوزه تفکر صورت گرفته معماری نیز دستخوش دگرگونی هایی شده است که بازخورد آن را می توان در تعدد سبک ها مشاهده کرد. هر تفکر جدید یا نظریه علمی تازه موجب ایجاد سبکی نو در معماری شده است. یکی از این موارد، معماری یا سبک دیکانستراکشن است که با حضور خود تغییرات شگرفی را در معماری از لحاظ ساختار و زیبایی شناسی ایجاد کرده است. این مسایله (توجه به علم روز) نه تنها در این سبک ها، و نه فقط در معماری، بلکه در همه ی جوانب زندگی بشر امروز تاثیر گذارنده و با جهت گیری اش، سمت وسوی بسیاری از مسایل را عوض می کند. هر نظریه ی جدید (در فلسفه و روان شناسی و جامعه شناسی و علوم تجربی و...) چون طوفانی می ماند که سایر ارکان زندگی بشر را با اصول خود همسو می سازد و در واقع معماری نیز به عنوان یکی از این ارکان، می تواند تجسم این تفکرات باشد. در این راستا در این مقاله سعی شده است تا نقد و معرفی معماری دیکانستراکشن (با مروری بر آثار زاها حدید، پیتر آیزنمن و فرانک گهری) مطرح و ارایه داده شود. از اهداف انجام این پژوهش، نشان دادن روشی کامل و گویا جهت آشنایی بیشتر دانشجویان و دانش آموختگان معماری با سبک های نوین معماری (سبک معماری دیکانستراکشن) و آثار معمارانی بزرگ در این زمینه است.

دیکانستراکشن، معماری دیکانستراکشن، فلسفه دیکانستراکشن، ژاک دریدا، پیتر آیزنمن