زهرا بهمنی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته پژوهش هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

بیشتر طراحان در رشته معماری، سالمندان را یک گروه متجانس با مشکلات مشترک می دانند. شاید هیچ بخشی از جمعیت با این گوناگونی مشکلات و نیازهای فردی در دسترس نباشد. نکته ی مهم در این زمینه عبارت از این است که محیط های آسایشگاهی ویژه ی سالمندان موجب دوری سالمند از خانه و خانواده شده و نظام روابط عاطفی و خانوادگی اش سست و تدریجا از هم گسسته می شود. درنتیجه در محیط جدید، خود را به مراتب تنهاتر و اندوهناک تر می یابند، که این امر موجب بروز عوارض و ناراحتی های فیزیکی و روانی خواهد شد. روان شناسی هنر مقوله ای میان رشته ای است که روان شناسی را به هنر ربط و ارتباط این دو را نسبت به تخیل هنرمند مورد بحث قرار می دهد و هنر را به طور کلی از دیدگاه روان شناسی تحلیل می نماید. همچنین یکی از زمینه های کارآمد در حوزه روان شناسی محیط بر این مبنا است که فضا، دارای منطقی اجتماعی/ جمعی است و از طریق تحلیل ساختار فضایی و فعالیت های کاربران، چگونگی سازمان دهی فضا به توسط معماران برای اهداف اجتماعی قابل پیش بینی است. علاوه بر این نتایج تاثیر سازمان دهی های فضایی بر تعاملات افراد نیز آشکار می گردد. با تلفیق روانشناسی هنر و روانشناسی محیط بر اساس شکل گیری مولفه های تعامل اجتماعی در این بین، میتوان فضاهای مختص نگهداری سالمندان مانند، سراها و خانه های سالمندان را مکانی بهنر برای زیستن نمود. در این مقاله که به صورت توصیفی تحلیلی و براساس مروری بر منابع معتبر موجود نگاشته شده است، سعی می گردد تاثیر به کارگیری روانشناسی هنر در طراحی فضاهای مختص نگهداری سالمندان، جهت افزایش میزان تعاملات اجتماعی آنان بررسی و تبیین گردد.

سالمندان، روان شناسی هنر، زیبایی، فضا، تعاملات اجتماعی