شکوفه موسوی کیا - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری،
سادات الشریعه حسینی نسب - استادیار دانشکده معماری دانشگاه ارشاد دماوند

در سال های اخیر با افزایش تعداد دانشگاه ها در کشور برای رفع مشکل کمبود فضای آموزشی، شاهد شکل گیری دانشگاه های زیادی در ساختمان های بسته و فاقد فضای باز و با کمترین توجه به نیازمندی های کمی و کیفی برای طراحی بوده ایم. حال آنکه نقصان ایجادشده اثرات نامناسبی ازجمله کاهش حس تعلق به مکان، سرزندگی، مشارکت در فعالیت های دانشگاهی و ... دارد، که درنهایت می تواند باعث کاهش کیفیت آموزشی این نهاد پرارزش گردد. تا کنون پژوهش هایی فراوانی جهت دستیابی به حس تعلق به مکان در حوزه های مختلف طراحی و همچنین دانشگاه صورت گرفته؛ اما آنچه که ما در این مقاله به دنبال آن هستیم یافتن راهی جهت دستیابی به این مهم، ضمن استفاده بهینه از کالبد شهر و دانشگاه در کنار یکدیگر و در تعامل با هم است. در این راستا سعی بر آن شد که ابتدا به لزوم تعامل فضای شهری و دانشگاهی بر پایه مرور متون و اسناد مرتبط در این زمینه از دیدگاه صاحب نظران پرداخته شود. سپس با توجه به عوامل موثر در ایجاد حس مکان و ارتباط آن با نظریات ارایه شده پیرامون تعامل شهر و دانشگاه به تبیین مدلی از طراحی محیط های دانشگاهی جهت افزایش حس تعلق به مکان دانشجویان و تاثیرات مثبت آن باشیم.

حس تعلق به مکان، محیط های آموزشی، سرزندگی، دانشگاه، تعامل شهر و دانشگاه