کلثوم صمدی - مربی ،دانشگاه آزاد اسلامی ،واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری،گروه معماری ،ایران

انقلاب صنعتی منجر به افزایش جمعیت، تراکم و آلودگی های زیست محیطی شهرها گردید. به همین خاطر در برابر چنین وضعیتی بحث توسعه پایدار شهری از دهه 1980 مطرح گردید که یکی از شاخص های اصلی آن اهمیت و نقش فزاینده فضای سبز در فضای زیستی شهر نشینان است. فضایی که علاوه بر کاربری تفریحی، اوقات فراغت و رفاهی، در تلطیف هوای شهر و سلامتی جسمی و روانی شهروندان موثر می باشد. بنابراین، کمیت، کیفیت، تنوع و چگونگی پراکنش مکانی فضاهای سبز در برنامه ریزی توسعه پایدار شهری بسیار حایز اهمیت است. از همین رو شاخص ها و استانداردهای مختلفی برای تعیین میزان و نقش فضای سبز برای هر شهر با توجه به وضعیت زیستی آن مطرح می گردد. ضمن آنکه برای شهرهای کوچک و میانه اندام، فضای سبز با توجه به افق طرح های دراز مدت پیش بینی می گردد تا به تنگناها و شرایط ناپایدار کلانشهرها دچار نگردند. در حالی که طی نیم قرن اخیر، رشد سریع شهرنشینی در ایران به موازات ایجاد زیر ساخت ها و الزامات زندگی شهری (از جمله فضای سبز) پیش نرفته است و بیشتر شهرها از سرانه ها و استانداردهای پذیرفته شده جهانی برخوردار نیستند. شهر سراب در استان آذربایجان شرقی، از جمله شهرهایی است که بدون تناسب فضای سبز با دیگر کاربری ها در حال گسترش فیزیکی و افزایش جمعیت است. به همین دلیل ارزیابی کاربری فضای سبز و سرانه آن در این شهر و ارایه پیشنهاد مناسب جهت ایجاد تعادل پایدار در ساخت شهر حایز اهمیت می باشد. نتایج پژوهش حاضر بر اساس داده-های آماری و فضایی شهر نشان می دهد که سرانه فضای سبز این شهر با کمبود اساسی مواجه است و به صورت بهینه مکان یابی نشده است.

توسعه پایدار شهری- فضای سبز- شهر- سرانه فضای سبز