رفیده قاضی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه مازندران، ایران
سید علی سیدیان - دکتری معماری، استادیار و عضو هییت علمی دانشگاه مازندران، ایران

امروزه به دنبال رشد فزآینده شهرنشینی، افزایش جمعیت و تغییر الگوی ساخت مسکن، بسیاری از نیازهای اولیه ی انسان در مجتمع های مسکونی نادیده گرفته شده است. نبود توجه کافی به فضاهای جمعی با توجه به اینکه در عصر جدید تعاملات اجتماعی رو به کاهش است یکی از این موارد است. نیاز انسان به روابط اجتماعی او را نیازمند فضاهایی برای ارتباط با افراد دیگر و تبادل افکار و اندیشه ها و تقویت زندگی اجتماعی می کند. به همین دلیل فضاهای جمعی از عناصر ضروری و اساسی مجتمع های مسکونی به شمار می روند. اجتماع پذیر بودن فضاهای جمعی نشان دهنده موفقیت این گونه فضاها، و حضور گروه های مختلف مردم منجر به برتری فضای جمعی می شود و می تواند نقش بسزایی را در رسیدن به این مهم ایفا کند. هدف این پژوهش مبتنی بر شناسایی راهکارهایی در جهت بهبود اجتماع پذیری فضاهای جمعی است، تا این گونه فضاها را تبدیل به فضایی جامعه پذیر سازد. در نتیجه این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای به بررسی نظریات و شناسایی متغیرهای اثرگذار بر اجتماع پذیری فضاهای جمعی و تبیین راهکارهایی مناسب در جهت بهبود این گونه فضاها پرداخته است.

فضاهای جمعی، اجتماع پذیری، مجتمع های مسکونی، پایداری اجتماعی