فرزاد احمدیان - کارشناس ارشد برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه تربیت مدرس، تهران،
محسن میرزایی - کارشناس ارشد برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه تربیت مدرس، تهران،

افزایش استفاده از خودروی شخصی، جزء پدیده هایی است که به ویژه در چند دهه ی اخیر، فضاهای شهری را تحت تاثیر خود قرار داده است، به گونه ای که روزبه روز فضاهایی که به خودرو اختصاص می یابد در حال افزایش و سرانه ی مسکونی و فضاهای مختص عبور و مرور انسان ها و عابران پیاده در حال کاهش است. از سوی دیگر پدیده ی خودروهای تک سرنشین یا به عبارتی رانندگی انفرادی و میل خانواده ها به داشتن بیش از یک خودرو، این مشکل را حادتر ساخته است. به دلیل ضعف سامانه های حمل ونقل عمومی و ارزان بودن قیمت سوخت و هزینه های جانبی خودرو، استفاده از خودروی شخصی برای تردد بین منزل و محل کار هنوز هم به صرفه است. در شرایط فعلی بخش قابل توجهی از وسایل نقلیه به صورت تک سرنشین در حال عبور و مرور هستند، درحالی که استفاده از ظرفیت باقی مانده ی این وسایل می تواند نیاز همان حجم مسافر را با وسایل نقلیه کمتری پاسخ دهد. کاهش تعداد وسایل نقلیه، می تواند منجر به کاهش مصرف سوخت، کاهش تراکم ترافیک شهری، کاهش آلودگی محیط زیست، گسترش ارتباطات، افزایش فضای پارک در دسترس و... بشود و درنهایت منافع شخصی و اجتماعی هردو افزایش یابند. به همین منظور، هم پیمایی به عنوان یک گزینه برای افرادی که مبدا و مقصد یکسانی دارند، می تواند موردتوجه قرار گیرد.

هم پیمایی، هم سواری، حمل و نقل شبه عمومی، خودروی اشتراکی