بررسی تجارب جهانی نقش هنرمندان در اصالت بخشی بافت تاریخی شهرها

با توجه به رشد سریع افقی شهرها در طول چند دهه اخیر، بافت های تاریخی که روزگاری محمل میراث فرهنگی این جامعه کهن بوده اند، مغفول مانده، به تدریج دچار فرسودگی عملکردی و کالبدی شده و با از دست دادن تحرک و نشاط گذشته خود محیطی نامناسب و کم رونق را برای ساکنان خود به وجود آورده اند. مجموعه این موارد، مهاجرت های درون شهری ساکنین و کم توجهی به هویت محلی را به دنبال داشته و به همین دلیل مسایل مربوط به بافت های ناکارآمد به عنوان یک مسیله شهری پیچیده با ابعاد مختلف، به یکی از مهم ترین دغدغه های مدیریت شهری مبدل گشته است. پر واضح است که بهبود شرایط موجود بافت های تاریخی تنها از طریق راهکارهای کالبدی امکان پذیر نخواهد بود. یکی از نظریه های جدید مداخله در بافت های تاریخی که با استفاده از ارتقاء کالبد و کارکرد سعی بر تغییر ترکیب اجتماعی بافت دارد، اصالت بخشی است. در این نظریه هدف رسیدن به ارزش واقعی زمینهای بافت با توجه به موقعیت آن ها با استفاده از بازسازی واحدهای مسکونی یا ایجاد زیرساخت ها، خدمات و کاربری های ارزش افزا است. این پژوهش با وقوف بر اهمیت هنرمندان به عنوان نیروی محرکه در مراحل اولیه اصالت بخشی، به مطالعه و بررسی مبانی و مفاهیم اصالت بخشی و تجارب جهانی اصالت بخشی مبتنی بر حضور هنرمندان پرداخته است؛ که با استفاده از آموزه های حاصل بتوان به راهکاری موثر برای تحقق و تسریع فرایند اصالت بخشی بافت های تاریخی و ارزشمند ایران دست یافت. چراکه در ایران تحقیقات کمتری پیرامون نقش موثر سیاست های خلاقانه شهر به عنوان کاتالیزورهای این فرایند صورت گرفته است. در این راه با بررسی دگرگونی مسکونی اجتماعی فرهنگی حاصل شده از مراحل مختلف فرایند اصالت بخشی در مقیاس های مختلف شهری، تاثیر آن ها بر فرم فیزیکی و ساختار اقتصادی-اجتماعی ارزیابی و سرآخر نتایج هر نمونه نیز ارایه گردیده است.

Keywords:

اصالت بخشی , بافت تاریخی , هنرمندان , تجارب جهانی