بالیدگی زیست شناختی و فعالیت بدنی دختران نوجوان مازندران در سال 1396: نقش تعدیل کننده حمایت اجتماعی

مقدمه  زمان بالیدگی زیستی به­عنوان عاملی بالقوه برای واریانس فعالیت بدنی نوجوانان شناخته شده است. از این­رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار اصلی و تعدیل­کننده وضعیت بالیدگی زیستی و حمایت اجتماعی بر سطح فعالیت بدنی دختران نوجوان (بر اساس مدل زیست فرهنگی واریانس مرتبط با بالیدگی در فعالیت بدنی نوجوانان به عنوان چارچوبی مفهومی) انجام شد. روش کار 630 دانش­آموز دختر دوره اول متوسطه استان مازندران در سال تحصیلی 96-95 بر اساس روش نمونه­گیری خوشه­­ای چند مرحله­ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده جهت جمع­­آوری داده­­ها شامل تخمین درصد قامت بزرگسالی، پرسشنامه­های حمایت اجتماعی و جمعیت­شناختی و گام­شمار بود. تحلیل داده­ها با استفاده از نرم­افزارهای SPSS23  و PLS2 در سطح معناداری05/0P≤  صورت گرفت. نتایج تحلیل داده­ها نشان داد که رابطه معکوس معناداری (289/0 -) بین وضعیت بالیدگی زیستی و فعالیت بدنی دانش­آموزان در سطح معنی­داری 01/0 وجود دارد. نتایج مدل­سازی معادلات ساختاری نشان­گر برازش خوب مدل بود و نشان داد حمایت اجتماعی تعدیل­کننده­ای مهم برای تغییر بالیدگی مرتبط با فعالیت بدنی است. نتیجه­گیری حمایت اجتماعی ممکن است نقش منفی بالیدگی زودرس در سطح فعالیت بدنی را کاهش دهد. تفسیر والدین به تغییرات مرتبط با بلوغ و تشویق نوجوانان به قبول بلوغ به­عنوان رویدادی مثبت و طبیعی (نه یک مانع برای فعالیت بدنی) ممکن است نقش مهم­تری را در کاهش هر­گونه آثار منفی بالیدگی زودرس بر فعالیت بدنی ایفا کند.

Keywords:

فعالیت بدنی , بالیدگی زیستی , حمایت اجتماعی