اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر شاخص های پلاکتی زنان دیابتی نوع دو

مقدمه هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر شاخص های پلاکتی زنان دیابتی نوع دو است. روش کار بدین منظور 20 زن دیابتی نوع دو بصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نموده و به دو گروه تمرین (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از دوره آزمودنی ها پس از ناشتایی شبانه به آزمایشگاه دعوت شدند و از آنها نمونه خون به میزان 5 میلی لیتر گرفته شد. سپس در جلسه ای مجزا ویژگی های آنتروپومتریک و اکسیژن مصرفی اوج اندازه گیری شد. پروتکل تمرین استقامتی شامل فعالیت روی تردمیل به مدت 8 هفته بود (شدت: 60-75 درصد اکسیژن مصرفی اوج، مدت فعالیت: 35-50 دقیقه). برای اندازه گیری شاخص های پلاکتی از دستگاه شمارشگر سلولی و برای اندازه گیری گلوکز سرم و هموگلوبین گلیکوزیله بترتیب از روش کالریمتریک آنزیماتیک و کروماتوگرافی ستونی استفاده شد. بمنظور تجزیه و تحلیل تغییرات درون گروهی و بین گروهی بترتیب از آزمون تی مستقل و وابسته استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد پس از دوره 8 هفته ای سطوح گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه تمرین به طور معنی داری کاهش یافت (01/0> P) و همچنین بین دو گروه نیز تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0> P). شاخص های پلاکتی PCT و PLT در دو گروه تغییر معنی داری نیافت (05/0 P). تغییرات MPV و PDW بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد (01/0> P). نتیجه گیری براساس یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی در زنان دیابتی از طریق کنترل گلیسمیک و بهبود مورفولوژی پلاکت می تواند از بروز رویدادهای ترومبوتیک جلوگیری کند.

Keywords:

بیماری قلبی- عروقی , پهنای توزیع پلاکتی , تعداد پلاکت , درصد پلاکت ها , متوسط حجم پلاکتی