ارزیابی مقاومت دارویی هلیکوباکتر پیلوری به رژیم های درمانی رایج

زمینه و هدف: هلیکوباکترپیلوری باسیل گرم منفی ساکن در مخاط معده بوده که یکی از عوامل مهم در ایجاد گاستریت مزمن، زخم پپتیک و آدنوکارسینومای معده است. بدلیل مقاومت آنتی بیوتیکی هلیکوباکترپیلوری، تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آن بر حسب منطقه جغرافیایی برای موفقیت در درمان ضروریست. در این مطالعه الگوی مقاومت آنتی بیوتیکیاین باکتری نسبت به 5 آنتی بیوتیک رایج در درمان به دو روش اپسیلومیترتست و دیسک دیفیوژن آگار تعیین شده است. مواد و روش ها: از 285 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا(ع) تبریز از آذر ماه 1395 تا اردیبهشت ماه 1396 با شکایت گاستریت نمونه بیوپسی تهیه شد و وضعیت حساسیت به پنج آنتی بیوتیک رایج در درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری، شامل کلاریترومایسین، نیتروفورانتویین، آموکسی سیلین، ریفامپین، سیپروفلوکساسین با روش دیسک دیفیوژن آگار، و حساسیت به دو آنتی بیوتیک مترونیدازول و کلاریترومایسن با روش اپسیلومیترتست بررسی شد. یافته ها: هلیکوباکترپیلوری از 208 نمونه ( 73 درصد) ازکل 285 نمونه بیوپسی، جداسازی شد . مقاومت به کلاریترومایسین، نیتروفورانتویین، آموکسی سیلین، ریفامپین، سیپروفلوکساسین به ترتیب 16 درصد، 9 درصد، 38 درصد، 35 درصد، 39 درصد، به روش دیسک دیفیوژن آگار و مقاومت به مترونیدازول 65 درصد و کلاریترومایسین 19 درصد به روش اپسیلومترتست تعیین شد. نتیجه گیری: مقایسه اطلاعات ما با نتایج گذشته نشان داد که شیوع مقاومت هلیکوباکترپیلوری به مترونیدازول به شدت رو به افزایش است و می توان گفت این دارو کارایی خود را از دست داده است. در مطالعه حاضر کمترین میزان مقاومت به نیتروفورانتویین گزارش گردید.

Keywords:

هلیکوباکترپیلوری , مقاومت آنتی بیوتیکی , بیوپسی , اپسیلومیترتست , دیسک دیفیوژن آگار